Pelagische visserij heeft kleinste CO2-footprint

Algemeen

OXFORD – De pelagische visserij heeft wereldwijd de laagste CO2-footprint van alle belangrijke dierlijke eiwitbronnen.

Een CO2-footprint is een milieumaat voor het bedrijfsleven, waarbij gekeken wordt naar brandstofverbruik, uitgestoten gassen, afval, waterverbruik etcetera. De moderne visserijen staan er om bekend dat ze veel brandstof verbruiken. In het artikel ‘Fuel consumption of global fishing fleets: current understanding and knowledge gaps’ wordt van vrijwel alle belangrijke visserijen wereldwijd de ‘brandstofinput’ gegeven. Gemiddeld verbruikt de visserij 639 liter brandstof per ton. Over het algemeen neemt de brandstofefficiëntie de laatste decennia toe, al wordt dit voor het bedrijfsresultaat teniet gedaan door de sterk gestegen brandstofprijzen.

De pelagische visserij (op de ‘kleine’ soorten als haring, makreel, ansjovis en dergelijke) komt als veruit beste uit de bus. De visserij op schaaldieren (kreeft, garnalen) als veruit slechtste. Gemiddeld scoort ‘small pelagics’ veel beter dan rundvlees, varkensvlees en kip. Dat geldt ook voor het gemiddelde van alle visserijen. Grote pelagische visserij (tonijn bijvoorbeeld) echter scoort wel slechter gemiddeld dan kip, en schaaldiervisserij scoort weer slechter gemiddeld dan kip en varkensvlees en moet alleen rundvlees boven zich dulden.

De wetenschappers Robert Parker en Peter H Tyedmers betogen dat de beste verbetering van de energie-performance van visserij zal komen van het herstel van visbestanden.