Dagboek van een visserman

27 februari 2020, 16:26 Algemeen

Terwijl de zoveelste storm over de Noordzee raast, zet ik me thuis aan mijn dagboek. Het is fijn om gewoon een dagje vrij te zijn van alle uitdagingen die wij als vissers moeten trotseren. Daarvoor waren we vorige week ook in Den Haag. Natuurlijk waren we het liefst op zee, lekker met ons eigen ploegje bezig om het ruim vol vis te krijgen, maar de wind laat het niet erg toe om er veel op uit te gaan.

ROC

Dinsdag de 11e. Omdat het weer geen weer is om vissen, beman ik samen met mijn vader en Han Ypma (WR 244) het praktijklokaal visserij op het ROC in Den Helder. We proberen daar met een aantal studenten nieuwe leerlingen te strikken voor de visserijopleiding. Het is vooral gezellig en de VR-brillen van Pedro Rappé zijn een schot in de roos. Ja, Pedro is echt een verrijking voor ons EMK-team. Hij heeft ook zelf de filmpjes gemaakt en op de VR-brillen geïnstalleerd. Ik denk dat we er nog meer nodig hebben, ook voor collega Jaap die toch elke week een paar info-avonden organiseert op scholen en in bejaardenhuizen. De mensen kunnen met behulp van de VR-brillen ervaren hoe het is op zee aan boord van een viskotter.

We zitten later die avond nog wat na te praten en spreken over onze strijd tegen de offshore windparken. Han vertelde dat er een keer 500 en een keer 700 gemerkte tongen werden uitgezet in het windpark voor Egmond en dat er een collega was die ’s nachts wel eens wilde kijken of die tongen nog tussen de windmolens zwommen. Deze heeft daar toen een aantal trekjes binnen dat windpark gedaan met de wekkers. Wat bleek? Er zwom geen enkele tong meer. Bij navraag aan de projectleiders van dit onderzoek bleek dat het grootste gedeelte van de merkjes was teruggevonden in een aalscholverkolonie in de duinen.

Donderdag 13 februari

Als de weersvoorspellingen het toelaten om tussendoor een paar dagen naar zee te gaan bel ik direct mijn jongens op. We vertrekken donderdag rond de middag. Maar als we uitzetten in het Diepe Gat en de tuigen op de bodem staan, merken we dat onze pulsdrivers geen communicatie doorgeven naar de brug. Na de tuigen een keer opgehaald te hebben zodat ze weer gereset zijn vieren we opnieuw de netten, met hetzelfde resultaat: geen com! Maar het systeem lijkt toch te pulsen, en zo halen we na twee uur de netten op. Tot onze verbazing zit er wel 45 kilo tong in. Maar het zit mij niet lekker. Ik reset weer het een en ander, maar terwijl ik dat doe gaat er in een andere stroomkast een schakelaar uit. We vieren weer en doen een trek van twee uur. Als de netten voor de tweede maal aan dek komen zie ik het al: geen tong. Toch zetten we opnieuw uit. Ik ga nogmaals naar beneden, ga stap voor stap alles na. En dan zie ik dat er een noodschakelaar is uitgegaan. Als ik die aanzet werkt alles weer.

Ik loop terug naar de brug en moet dan plotseling denken aan het spook van Brake. Dat zit zo. Toen wij de eerste jaren onder Duitse vlag voeren lagen we ook regelmatig in Brake, onze thuishaven aan de Wezer. We waren daar kind aan huis en zo zwierven we er ook wel eens een paar dagen in de stad als het geen weer was om te varen.

Zo liepen we op een dag door de stad en passeerden een museum, namelijk het Brommerie. Dat was een soort zeeheld, en zoals we later hoorden was hij met man en muis vergaan maar zwierf nu als spook door Brake. Dus als er bij ons aan boord iets vreemd gebeurde, dan kreeg Brommerie de schuld. Alleen met de nodige alcohol viel Brommerie te pleasen, zodat hij van boord ging… Ja, als ik daaraan terugdenk maakt mijn hart een sprongetje. Want Dieter en zijn vader en ooms hadden hun handen vol aan ons.

Maar wat een mooie tijd was dat. Ik schrijf over eind jaren tachtig. Als visserman een zee vol vis en voldoende quota. Zomers op tong in de Duitse Bocht en in de winter langs de kust van Nederland tot Denemarken op kabeljauw. Dieter Hullmann en zijn broer Uwe, wijlen hun vader Helmut en ome Richard (met zoon Rainer) hadden en hebben daar een prachtig visserijbedrijf en via hen hadden wij onze kotters omgevlagd naar Duitsland. Tot op heden werken wij nauw samen en regelt Dieter onze Duitse PO Elsfleth en alle randzaken voor ons bedrijf.

Als we de nacht in vissen kunnen we een 60 kilo vasthouden. Dat is voor ons heel goed. We slepen zo wat heen en weer en de vangst blijft gelijk. Het is vandaag Valentijnsdag, dus ik maak nog even een lief berichtje voor de vrouw. Zo weet ze dat ik aan haar denk.

‘s Avonds krijgen we de vraag van de boerenorganisatie FDF voorgelegd of wij als EMK alsnog aan willen sluiten bij hun geplande actie in Den Haag. Ik ben moe en zeg er nog een paar nachtjes over te willen slapen. De weerberichten zijn alweer toenemend en als zaterdagmorgen om 04.00 uur de bries er weer invalt, besluiten we naar huis te gaan. We konden in een paar dagen nog een 800 kilo tong bij elkaar vissen en met prijzen van gemiddeld 16,50 euro zijn we dik tevreden.

Framing

Wanneer op zaterdag op de NOS-site een negatief bericht staat over onze garnalenvissers begint mijn bloed te koken. Want ik begin die continue framing van onze sector spuugzat te worden. Dus eerst maar eens de feiten op een rijtje. De NOS laat zich duidelijk voor het karretje spannen van ngo’s die de visserij steeds verder willen beperken. Ja, er staan in de vergunningsvoorwaarden voor Natura 2000-wateren een x-aantal visuren (naderhand gecorrigeerd, toen de NVWA fouten toegaf), maar zonder dat met onze visserijbestuurders afspraken zijn gemaakt over plafonds. Heel dubieus allemaal. En dus loopt daar heel terecht een bezwaarprocedure over. Ik moet denken aan het Noordzeeoverleg, en vraag me af of we met de ngo’s wel om tafel kunnen en wat afspraken straks waard zullen blijken zijn als er getekend wordt. Wie gaat zich inzetten voor de beloofde verplaatsing van windparken en heropening van de scholbox nu wij als vissers belangrijke extra visgebieden kwijt dreigen te raken om ngo’s nota bene te compenseren voor ook door hen gewenste windparken op zee?

We besluiten daarom woensdag 19 februari samen met de boeren ook actie te gaan voeren in Den Haag. Want dit kan zo niet langer. We zwemmen in een fuik waar we straks niet meer uit kunnen. Als we de oproep plaatsen – ik weet het, het was aan de late kant - valt het eerst wat tegen hoeveel vissers er reageren. Maar als ik dinsdagavond honderd aanmeldingen tel, krijgen Job en ik toch weer een warm gevoel. Het lijkt soms trekken aan een dood paard, maar opkomen voor je levenswerk moet toch geen moeite kosten en kan geen uitvluchten rechtvaardigen. Mensen, vecht voor je toekomst! Luctor et Emergo. Ik worstel en kom boven. We hebben toch onze trots nog, laat die ook niet afpakken en sta er voor elkaar in tijden van nood zoals nu.

Ja, wij waren er die woensdag, de trotse vissers van EMK. Toen de zon doorbrak ontkiemden er zelfs twee grote EMK-bloemen in de grote boom op de Koekamp. We kregen heel veel media-aandacht en gingen ‘s avonds moe maar voldaan naar huis.

Oproep!

Ik wil graag nog een oproep doen aan het bedrijfsleven in de visketen en visserijbedrijven die nog geen ondersteunend lid zijn van EMK. Ons doel is vooral om de sector goed neer te zetten bij het publiek en om onzin die ngo’s over ons verspreiden in de media te ontkrachten. Onderwerpen zoals de aanlandplicht, Natura 2000 en de offshore windparken vragen veel tijd en energie van onze bestuursleden, die dit allemaal pro Deo doen. We werken op dit moment samen met Franse en Belgische en Duitse vissers en zijn actief in Brussel omtrent de uitrol van windenergie op zee en de aanlandplicht. We onderhouden goede contacten met nationale en Europese politici die graag voor ons op willen komen. Maar pr bedrijven en reizen kost geld, en daarvoor willen wij een beroep op u allen doen. Zo houden we EMK op koers en kunnen daar waar mogelijk met acties onze bonden in de strijd ondersteunen. Meer info: emkvissers@gmail.com, rekeningnummer: NL27RABO0311079636 o.v.v. sponsoring EMK. Bij voorbaat dank.

EMK, Vissers Voor een Vrije en Gezonde Zee!

Dirk Kraak, BRA 7