Dagboek van een Visserman - Week 45 - 2022

Dinsdag 25 oktober ben ik te gast bij het Offshore Expertise Center voor maritieme informatievoorziening in Stellendam. De reden van mijn aanwezigheid is het bezoek van Sybilla Dekker aan het OEC. Mevrouw Dekker is voorzitter van het Noordzeeoverleg. Op het OEC wordt momenteel hard gewerkt aan het Nationaal Groeifondsvoorstel, Digitalisering Noordzee, en op dit voorstel lever ik een persoonlijke inbreng wat mogelijk richting gaat geven aan nieuwe manieren van maritiem ondernemen op de Noordzee. Het fysiek verzamelen van data door onze vloot staat daar centraal in.

Aanwezig zijn onder andere ook Pedro Rappé, Teun de Boer (afslag Urk/Efice), Johan van Nieuwenhuijzen (afslag Stellendam) en adviseur/procesbegeleider Richard Martens. Pedro en Teun werken beiden aan een voorstel om een nieuwe manier van data verzamelen via sensoren op viskotters technisch mogelijk te maken.

Tijdens een gezellige lunch maak ik kennis met mevrouw Dekker. Eerder op de Offshore Experience in Den Helder op 8 september jongstleden had ik haar al gehoord tijdens de openingsspeech van dit evenement, en nu zitten we op uitnodiging van het OEC naast elkaar aan tafel. We praten over van alles en natuurlijk ook de hachelijke situatie waarin onze sector zich bevindt. Ze zegt gelukkig te zijn met de terugkeer van de visserij bij het Noordzeeoverleg.

Maar mevrouw Dekker vertelt ons ook dat de voedseltransitie op zee erg achterloopt op de Energie en Natuurtransitie. Dat is voor mij een bevestiging van mijn zorgen. Er moet een inhaalslag gemaakt worden om de visserij op gelijke hoogte te krijgen met de andere pijlers van het Noordzeeakkoord, namelijk Energie en Natuur. Een zware opdracht, want de visserij is momenteel te druk met overleven. Er is geen visie en we leven ook nog eens in een verdeeld huis, en dat laatste gaat ons nekken.

Later die dag op het OEC-terrein overhandig ik mevrouw Dekker mijn projectvoorstel en vertel haar mijn kijk op en mogelijke oplossingen voor onze in nood verkerende sector. Ik hoop dat zij er iets mee kan om ons uit het dal te trekken. ’s Middags om vier uur wordt het tijd om afscheid te nemen. Het verbaast me hoe kwiek en betrokken deze 80-jarige vrouw is. En ik denk voor het Noordzeeoverleg ook een goede en onpartijdige voorzitter, daar mogen we dankbaar voor zijn. Laten we nu ook met elkaar aan een goede toekomstvisie werken en zorgen dit via het Noordzeeoverleg werkelijkheid gaat worden.

Denemarken

Broer Fred is inmiddels inmiddels met de BRA 7 binnengelopen in Thyborøn en heeft daar zijn vis en kreeftjes verkocht. Ik zal hem de volgende dag aflossen en heb het plan gevat om ’s avonds direct door te rijden richting Denemarken. Zo rijd ik diezelfde dinsdagavond met een kleine 900 kilometer voor de boeg naar Thyborøn. Met tussendoor een paar pitstops komen we de volgende dag aan en gooien rond 11 uur de touwtjes los en varen richting de visgronden.

We zetten onze netten op de 56 breedtegraad rond de 6 lengte. Het weer is goed en de eerste schemertrek is goed voor een kist of zes kreeft en vier kisten schol. Het beeld is wat minder dan de reis ervoor. Dat komt ook omdat het deze week springtij is. We proberen het met de dag wat zuidelijker. Daar doen we een paar trekken met een paar mandjes zwartvis erbij. Ik hoor mijn collega’s zuidwestelijker ook over een paar tarbotjes. Het lijkt over de gehele linie dus wat beter te worden met deze dure en welkome vissoort. De vangst van vis en tarbot is dus goed. Omdat het wat harder stroomt geeft de kreeft echter niet erg thuis. Maar als we later in de week wat westelijker op gaan, trekt gelukkig de vangst van de langoustine ook weer aan.

Drastisch besluit

Als ik ‘s nachts de wacht heb, overdenk ik vaak alle problemen die er spelen thuis en in de visserij. Ook mijn eigen toekomst en mijn rol in EMK. Diezelfde nacht neem ik een drastisch besluit, want het wordt gewoon te veel allemaal en dit gaat ten koste van mijzelf en mijn gezin. Ik wil me nu ook meer gaan focussen op de toekomst van ons bedrijf en weer ondernemen, want dat is wat ik het leukste vind. Ik vind ook dat ik hier recht op heb, want ik heb nu dik zes jaar een groot deel van mijn vrije tijd hiervoor opgeofferd. De koek is nu op.

Ik treed terug uit het bestuur van EMK. Het wordt nu ook tijd voor weer iets nieuws. Na het nemen van dit besluit schrijf ik gelijk een brief en motiveer waarom ik terugtreed. Dat lucht op.

Storm

Het is al weer maandag de 31e. Als ik de weerberichten zie wordt het hoog tijd om richting Den Helder te gaan. Tegen middernacht halen we de netten voor de laatste keer deze reis. Er staat 180 mijl op de teller en met deze weerberichten zal het een lange en zware thuisstoom worden. 

De eerste zes uur gaan lekker. Maar als ik ‘s morgens op de brug kom staat er al een aardig koudje uit het zuiden. Als later de wind iets ruimt naar het zuidwesten neemt de golfhoogte ook toe en kruipt richting de 4,5 meter. Ik zet de motor ‘s middags maar op halve kracht en zo varen we met een mijl of 4-5 huiswaarts. We lopen de volgende dag rond 10 uur de haven van Den Helder binnen; 34 uur werk hebben we gehad om er te komen. 

Op de steiger staan Bertje en Sieme Bakker (de schoonvader van mijn broer) ons al op te wachten, even later komen Arno en Henk Postma nog even vragen hoe het was op zee. Het zijn allemaal erg betrokken mensen, die dag en nacht voor ons klaar staan om onze vis te verwerken. 

Ik denk nu ook: hoe moet dat straks met hen als de afslag niet meer financieel uit kan? Ik baal hiervan, en vraag mij af waarom onze regering ons zo laat vallen. Om me heen zie ik het ene na het andere bedrijf stoppen, ook de CIV heeft zijn deuren gesloten en al het personeel staat op straat. Al onze grote kotters gaan naar de sloop. Waar eindigt dit? Alleen Hij die alles heeft geschapen kan het weten en laten we bidden dat Hij deze waanzin ook stopt.

We lossen onze vis, maken de kotter schoon en gaan richting huis. Ondanks de zware stoom ben ik niet moe. Ik denk omdat we dankbaar zijn dat we deze storm als echte vissers hebben doorstaan. Je komt dan ook weer dichter tot jezelf, en ik denk ook dat mijn besluit om te stoppen met EMK en te gaan werken aan de toekomst van ons bedrijf mij weer energie geeft.

Dirk Kraak, 

BRA 7