Dagboek van een Visserman 2022 - Week 1

De laatste week van november ben ik aan de wal. Omdat er veel werk is in de nettenschuur help ik onze schuurbaas Hugo een weekje. We hebben bij Damen Den Helder onze pulswings laten aanpassen om er met conventionele wekkernetten mee te kunnen vissen. Nu onze netten klaar zijn knap ik op de werf die wings op en voorzie ze van een nieuw verfje. 

In de loods zelf zijn we druk bezig met de reorganisatie van de pulsvisserij naar de garnalenvisserij met de HD 66 en de kreeftjes/scholvisserij met de BRA 7. Nu we de boomkornetten klaar hebben gemaakt is het tijd om een eens goed te kijken welke spullen we in de afvalcontainer kunnen gooien en welke we zullen opslaan. Onze gehele pulstuigage ruimen we netjes op, terwijl Herman, die op de schepen veel kleine klusjes doet, onze pulslieren reviseert. 

We zetten alle visserijtechnieken apart in stellingen en maken gelijk een dossier aan met foto’s om deze door te sturen naar onze verzekeraar John P. de Wit Assurantiën in Stellendam. Dat doen we na overleg met Hans Juch, want je beseft soms zelf niet hoeveel er aan visserijartikelen in je loods staan en welke waarde dit allemaal vertegenwoordigt. Schrik niet; bij ons liep het naar de 400.000 euro. Het is een tip voor andere vissers om ook eens de inboedel te inventariseren en deze goed te verzekeren, inclusief je pand tegen herbouwwaarde, omdat alles steeds duurder wordt.

Woensdag hang ik samen met Hugo de v-korren aan de wings en meet de kettingen en wekkers erin. We mogen, omdat we goede klanten bij Damen zijn, even gebruik maken van de kraan en zo zien we gelijk dat de netten prachtig staan. De basis is getekend door Cor Daalder van de TX 68, maar uiteindelijk kiezen we na wat tips van andere vissers voor een model dat geschikter is voor de slappere grond. Het wordt het beste uit verschillende ervaringen van de UK 33/197/158 en TX 1/68. Iedereen bedankt voor de info. Het resultaat mag er zijn, nu maar hopen dat ze straks op de zeebodem goed hun werk gaan doen.

Blessure

Tijdens het werk aan de wal verdraai ik mijn knie en raak naar de fysio. Het blijkt een ontsteking te zijn, dus moet ik het een paar dagen wat rustiger aan doen. Ik besluit ook om er een weekje aan vast te plakken aan de wal, ook omdat we de week erop onze EMK-vergadering hebben. 

Broer Fred loopt door de zware weersomstandigheden de haven van Den Helder binnen en ze besluiten om er maar een scharrelweekje van te maken. Meestal is het raak rond sinterklaasweek en liggen we voor het slechte weer binnen. De machinisten verversen alle motoren en pakken veel kleine gebreken aan.

In de schuur reviseren we twee kreeftennetten en draaien nieuwe vislijnen op. Zo zijn we na een weekje scharrelen weer klaar voor de strijd om de langoustine.

Na twee weken is het nog steeds zeuren met mijn knie, dus vraag ik Fred nog een reisje te doen. Zo geschiedt en vaart de kotter vrijdag 3 december weer naar zee.

Europese studie

De laatste weken verdiep ik mij steeds meer in de EU-wetgeving. Dit na uitspraken van Martin Schilder, de Volendammer jurist die het boek ‘Visrechten en verhandelbaarheid in Nederland en Europa’ schreef. Ik vind het heel fascinerend hoe bepaalde EU-afspraken en wetgeving tot stand zijn gekomen, en in dit boek wordt dit duidelijk uitgelegd. Voor mij was het informatief en leerzaam. 

Toen ik in 2018 in Rotterdam op de faculteit Erasmus School of Law een gesprek had met een hoogleraar Zeerecht, werd ik al gewezen op een aantal Europese afspraken en richtlijnen waarin onze rechten en plichten van de overheden staan omschreven. Maar wat belangrijker is, is hoe oude en vooral nieuwe gebruikers van onze zeeën moeten omgaan met het zeemilieu. Deze spelregels zijn speciaal in het leven geroepen om de huidige milieutoestand van de Noordzee te beschermen ofwel te verbeteren. De uitspraak van Martin Schilder dat verordeningen (denk aan visserijverordeningen of de EU-plicht voor voedselbeschikbaarheid) boven richtlijnen (denk aan Natura2000-richtlijnen) staan, heeft mij getriggerd om eens wat dieper in deze materie te duiken. 

Mijn doel is om met de info die wij nu verzamelen op zee of uit literatuur uiteindelijk een zaak op te bouwen tegen de vergunningverstrekkers van windmolenparken. En deze vooral te wijzen op hun zorgplicht richting de gezondheid van mens en natuur. Want we moeten niet vergeten dat door de komst van windparken op zee plus het sluiten van zeegebieden onze voedselvoorziening uiteindelijk in gevaar komt of in handen komt van grote kweek- en windmolenmultinationals. Dat moeten wij namelijk met zijn allen zien te voorkomen. De zee is een publiek domein en dat moet zo blijven, vinden wij. Wordt vervolgt…

Bestuursvergadering EMK

Woensdag 8 december houden we onze jaarlijkse bestuursvergadering met EMK op Urk, waar wij deze keer te gast zijn bij Louw Post van Post Consultancy. In korte lijnen: we boeken prachtige resultaten op de socials, de actie op het IJsselmeer genereerde veel publiciteit en nogmaals petje af voor Martijn die dat hele gebeuren organiseerde, financieel staan we er goed voor. Alleen zien we een terugloop in donaties, en dat baart ons wel wat zorgen willen wij in de toekomst bovenop ons werk op de socials grotere acties organiseren. We gaan hier dan ook het nieuwe jaar op inzetten als we onze nieuwe plannen bekend maken. Het nieuw vormgeven van onze website is een van deze zaken.

Ik introduceer Riks Noorman van het World Treasury Center (WTC) en Riks vertelt onze andere bestuursleden over zijn onderzoeksplannen samen met EMK en het vullen van de databank met betrekking tot offshore windturbines. Na een gezellige lunch gaan we allen weer huiswaarts. Wie een verslag wil van de bestuursvergadering kan dat via onze groepsapp opvragen.

Eindelijk naar zee

Het is de avond na de vergadering als ik eerst mijn tweede Covid-vaccinatie laat prikken in Den Helder. Voor mij is dit net als andere vaccinaties een manier om je te beschermen tegen een kwaadaardig virus. Ik weet dat iedereen hier een mening over heeft, maar ik doe het uit vrije wil. En hopelijk kunnen we zo op deze manier de zorg ook wat ontlasten, omdat ik andere zieken hun kans op genezing niet wil ontnemen. 

‘s Avonds om 21 uur stap ik in ons busje en rijd samen met neef Weertjan en Brain Thijssen richting Thyborøn, waar wij de volgende morgen om half 6 aankomen. We lossen de andere mannen af en zo varen wij 9 december om 11 uur de haven uit richting de visgronden. Het is nog een klein koudje uit het zuiden, dus een lekker knipje wordt het niet tijdens het varen naar de visgronden. Zo ben je anderhalf etmaal verder voor je een normaal tukkie kan doen, want gelukkig knapt het weer vrijdag op en liggen we lekker rustig te vissen.

De vangsten zijn niet geweldig, maar door de goede vis- en kreeftenprijzen die we kregen in Thyborøn telt het toch lekker op. We slepen gemiddeld 5 uur en de vangsten variëren van 60 tot 80 kilo mooie kreeft en 4 tot 8 kisten schol per trek. Het is gezellig aan boord, want ook de kotter is versierd met kerstlichtjes, slingers, een kerstman en noem maar op. Voor mij zijn de kerstdagen ook altijd een afsluiting van het jaar. Zo ben ik denkbeeldig al een lijstje aan het maken wie te bedanken voor zijn inzet voor mij als persoon of voor ons als bedrijf. Meestal ga ik dan voor de kerst (als ik vrij ben) bij de mensen even langs of stuur een leuk bericht of verrassing. Maar dit jaar zal het meeste wel per mail of post gaan in verband met de pandemie. Het is niet anders.

De visserij schraapt lekker door en bij ons liggen neef Pieter met de BRA 2 en Klaas Zwaan van de E 126. We maken een paar keer een praatje over van alles en zo vliegen de donkere dagen voor kerst voorbij op zee. Als we woensdag 15 december de buit bij elkaar optellen, besluit ik om weer naar Thyborøn te gaan om onze vis daar te verkopen. Terwijl wij naar binnenvaren stapt broer Fred met nieuwe proviand in onze bus richting Thyborøn, een rit van 9 uur, en dat alleen. Voor mij de volgende dag dezelfde uitdaging. Donderdag verkopen wij onze vis. Omdat er op de besommingsbrief een 4 voor staat zijn we weer dik tevreden. Vooral door de goede langoustineprijzen behaalden wij dit mooie resultaat.

Na een korte nachtrust gooi ik rond 10 uur de touwtjes van de kotter los en gaat Fred naar zee en begin ik aan de lange autorit richting Den Helder. Ik heb van alles mee, zoals koffie en broodjes, en speel onder het rijden een mooie playlist af van de jaren 80. Het is prachtig weer en tijdens het rijden komen er bij verschillende nummers mooie herinneringen boven. Ook overdenk ik hoe gelukkig we mogen zijn met elkaar, dat we nog gezond zijn en we allemaal keihard werken om ons door deze onzekere tijd te vissen en dat zonder morren. Mooi eigenlijk dat je door muziek ook alle sores even vergeet, en het gekke was dat de kilometers voorbij vlogen. Opgewekt stap ik de deur in bij mijn geliefden. Het grote genieten kan weer beginnen, en vooral nu voor de feestdagen maken we het extra gezellig met elkaar.

Kerstdagen

Kerstavond zijn we met onze familie bij elkaar. We proosten op het leven en de toekomst. Het is een gezellige avond. Alleen mijn ouders zijn er niet bij in verband met angst voor een besmetting met corona. Waardeloos eigenlijk dat we niet met elkaar kunnen zijn, maar pa is met zijn zoveelste chemokuur bezig en we begrijpen ook dat we nu extra voorzichtig moeten zijn. Het gaat gelukkig redelijk goed met hem en we hopen dat het zo blijft en pa nog lang onder ons is. 

De kerstdagen zijn ook gezellig en we liggen tussen kerst en oud en nieuw stil. Dus hebben we nog een extra week vakantie. We hebben het hele jaar druk gevaren en de boog kan niet altijd gespannen staan. De dagen voor kerst en ook na de kerst ben ik nog flink actief voor EMK. Na de vergadering probeer ik toch het een en ander af te ronden: een verslag en een paar artikelen voor onze lokale courant, een gesprek met Pim Visser over de toekomst van onze afslag en onze sector, er komt nog iemand van TNO langs en een sollicitant voor bestuurswerk voor EMK. In mijn volgende dagboek meer daarover.

Ik schrijf nog een brandbrief voor de Community of Practise Multi Use Noordzee 2030, een netwerkorgaan dat zich buigt over ‘een duurzame blauwe economie’. Over meervoudig gebruik van de zee dus, georganiseerd door het ministerie van LNV. Ik wijs hun op hun zorgplicht voor een gezonde zee waaruit voedsel geoogst kan blijven worden in plaats van het faciliteren van duizenden windturbines die als het verkeerd uitpakt een goed toekomstperspectief aan vissersgeneraties ontnemen. In hun reactie blijkt dat zij al een stap verder zijn en net doen of hun neus bloedt, maar ik denk toch dat mijn boodschap is overgekomen en hier intern nog wel over gesproken zal worden.

Onze leverancier van yakleer komt nog even langs en ik vertel hem dat we het zelf nu ook onder onze garnalennetten gebruiken. En met succes. Yakleer verdient gewoon bredere steun op de vloot, want het is voor de garnalenvisserij ook een prima vervanger voor het vispluis. Ook hier neem ik mij voor om meer tijd in te gaan steken, want met een schonere zee zijn wij allen mee gebaat.

Wens

Ik zie dat mijn dagboek al erg lang wordt en wil daarom tot slot iedereen bedanken die EMK heeft gesteund in 2021, vooral de politici die ondanks het moeilijke verkiezingsjaar er voor ons stonden en opkwamen voor onze rechten als vissers.

Ik spreek ook de wens uit dat we de komende jaren weer uit het dal komen waarin wij nu zitten, en vooral dat wij allen gezond mogen blijven en mogen genieten van alles wat de zee ons geeft. 

Dirk Kraak, BRA 7