Dagboek van een visserman

In week 17, de laatste volle week van april, is het net als de weken er voor, een en al corona wat het wereldnieuws bepaalt. Weinig weer ook, een dikke oostnoordoosten wind, kracht 6 tot 7, met dinsdagavond zelfs een periode met windkracht 8 Beaufort op de windmeter van de vuurtoren van Schiermonnikoog.

Eigenlijk is het in de huidige periode met deze wind alleen maar weer om vis te drogen, maar er zal wel brood op de plank moeten komen, en dat brood krijg je door naar zee te gaan en te vissen. De stilligregelingen en steunmaatregelen van de diverse overheden waarover gesproken wordt zijn tot op heden onzeker en nog niet definitief, dus het is wat dat betreft afwachten wat komen gaat.

Het vissen gaat de eerste paar dagen van week 17 gepaard met veel gestamp en geslinger, maar het is een geluk dat we meestal voor of tegen de wind in kunnen vissen boven de Waddeneilanden, zodat alles nog redelijk vol te houden is. De vangsten vallen niet mee, wat wel vaker voorkomt met wind uit de oostelijke of noordoostelijke hoek.

We beginnen maandagochtend 20 april met 40 kilo van anderhalf uur, hierna nog eens een paar trekken met dezelfde hoeveelheid, maar dan een half uur tot drie kwartier langer. Boven het Bornrif op een meter of tien is het opeens een mooi boxje schone garnalen; 80 kilo komt hier uit. Maar de trek erna, over hetzelfde bestek, laat weer de helft zien.

Al met al blijft het schrapen, en met maar 60 uur vistijd voor deze week zijn de vooruitzichten op een knappe week niet echt rooskleurig. De prijs zal het moeten doen. Het is maar te hopen dat de prijs op het niveau van ongeveer 5 euro per kilogram blijft, omdat een aantal garnalenhandelaren te kennen heeft gegeven om géén garnalen meer af te nemen en sommige vissers toch gaan vissen zonder vaste afnemer.

In de huidige situatie met corona en coronamaatregelen zijn vraag en aanbod van garnalen in een wankel evenwicht. Er hoeft maar iets te gebeuren en dat evenwicht is verstoord, en dan komen we als garnalensector van de regen in de drup. Kalm blijven en de CVO- en PAP-voorschriften opvolgen en naleven is op dit moment het juiste om te doen.

Kalm blijven valt niet altijd mee bij alle onzekerheden waar de visserij voor staat. Naast corona heeft de visserij voldoende op z’n bord liggen waar je je als visserman grote zorgen om kan maken. De toekomst is onzeker voor de huidige visserman en z’n opvolgers. Het Noordzeeakkoord laat zien dat de visserij niet echt serieus genomen wordt door de Nederlandse overheid, ngo’s en andere (potentiële) gebruikers van de zee.

Meepraten mag, als je dezelfde mening hebt…

De visserij moet bloeden voor het behalen van de klimaatdoelstellingen, dat is duidelijk uit het Noordzeeakkoord, maar ook uit het interview dat de minister voor Visserij, mevrouw Schouten, gaf in Visserijnieuws.

In dat interview geeft de minister aan begrip te hebben voor de sentimenten en gevoelens die leven binnen de visserijgemeenschap, maar uiteindelijk heeft ze hier geen boodschap aan. ‘Schouder aan schouder’, zegt mevrouw Schouten, maar de schouders van de visserman krijgen het extra te verduren en moeten de zwaarste lasten dragen. Onredelijke argumenten van een minister die zegt de primaire sector te waarderen, de jongeren een goede toekomst in de visserij te gunnen en er ‘samen’ uit te willen komen. Aan de ene kant zijn haar woorden hoopvol en vol begrip, maar als het er op aankomt is ze een harde politica die weinig tot de verbeelding overlaat. Meepraten mag, maar alleen als je dezelfde mening als de minister of het ministerie hebt.

De boodschap van mevrouw Schouten is duidelijk: de windparken komen er om de energiedoelen te behalen en de visserij zal hiervoor moeten wijken. Uiteindelijk zal er in de toekomst wel een levensvatbare visserijsector blijven, maar in welke vorm is geheel onduidelijk.

Onduidelijk is de toekomst op lange termijn, maar ook op korte termijn is het een en al onzekerheid. Het is nu een kwestie van overleven. Vissen als je kunt vissen, hand op de knip en hopen op een gelukje, op een ‘wonderbaarlijke visvangst’, zoals ongeveer tweeduizend jaar geleden.

Op hoop van zegen!!!

Henk Buitjes,

ZK 37