H Job Schot en Dirk Kraak vooraan tijdens de mooie EMK-actie in Amsterdam twee jaar geleden.
H Job Schot en Dirk Kraak vooraan tijdens de mooie EMK-actie in Amsterdam twee jaar geleden. GH

Dagboek van een visserman

Algemeen

Als we zondagavond 1 maart naar zee geen na weer een week verwaaid te hebben gelegen, stomen we richting het munitieveldje van Scheveningen en zetten daar onze netten uit. We vissen wat richting de Eurogeul en de vangst is aldoor een 45 kilo tong. We zien steeds wat bewijs van kleine tong; een nieuwe lichting zeetong is in aantocht en dat geeft ons allemaal weer een beetje moed.

Als we richting de mijlen trekken wordt de vangst ook wat beter, en we zien nu af en toe een 60 kilo tong, en ik hoor onze buren de TX 19 en de HD 4 van hetzelfde. En dat terwijl zij toch met een meter of vier tuig meer vissen. Het zal wel… Dus we blijven rond de Eurogeul wat in het rond vissen. De BRA 5 en de HD 3 liggen wat noordelijker, en bij hen rommelt het ook wel.

Donderdag besluiten we gezamenlijk om in Scheveningen onze vis per as naar Den Helder te laten brengen. We maakten een leuke besomming, en omdat de weerberichten voor die week erop weer slecht zijn, besluiten we er nog een reisje achteraan te doen. In Scheveningen hebben de drie Helderse kotters veel bekijks. Er wordt zelfs een video van het trio gemaakt.

Bloeden

Donderdagavond gaan we weer naar zee. Maar zoals we de visserij hebben verlaten, zo vinden we het niet meer terug. We besluiten eens wat richting de Buitenbanken te vissen en daar bij het Olifantje te gaan vissen. Het Olifantje is een aantal bankjes bij elkaar in de vorm van een olifantje . Dit drukbevaren gebied grenst ook aan de nieuw te bouwen windparken Borssele 1, 2, 3, 4 en 5.

Als ik op de radar de werkelijke omvang van dit offshore windpark aanschouw begint mijn hart te bloeden. Ja, nu begrijp ik waarom collega Cas Caljouw en de BR 14 hun schip hebben verkocht. Dit industriegebied waar vissers nooit meer kunnen vissen ligt namelijk precies op de visrijkste gebieden langs de Zeeuwse kust. Vele generaties verdienden hier hun brood, en nu…

Iedere dag dat wij er vissen vraag ik me af wat toch het nut is van deze industrialisatie, want wat zal de uiteindelijke natuurwinst zijn als we er maar 0,000 en een beetje graden klimaatwinst mee halen? Hoe zou een ander mens dat ervaren als zijn werkomgeving voor hem wordt gesloten? Ik vraag mij ook af wat het leven in zee hiervan vindt, want ondanks alle mooie toekomstdromen die worden getoond tijdens de reclamefilmpjes van de energiereuzen laat men nooit het leed zien wat de vogels, vissen en zoogdieren ervaren op en onder water.

We vissen door tot maandagnacht en varen als de bries er in valt richting Den Helder, waar wij woensdag 11 maart onze vis verkopen.

Job Schot

Als ik diezelfde maandagmorgen aan de koffie zit in de brug krijgen we een appje op onze bestuurs-app waar ik toch even van moet slikken. Job gaat er mee stoppen, en dat komt als een donderslag bij heldere hemel. Hij had mij wel eens gevraagd het stokje van hem over te nemen, maar vond de rol die ik had bij EMK als tweede voorzitter wel prima. Toch speelde het wel af en toe in mijn hoofd waarom Job dit aan mij vroeg. Een voorzitter bepaalt toch min of meer de koers en is eigenlijk ook het gezicht van een vereniging; in ons geval een groep vissers die opkomt voor hun beroep en omgeving waarin zij werken.

Alles flitste die dag door mijn hoofd. Hoe we samen ons eerste optreden hadden voor de NOS, onze acties in Rotterdam (Job z’n wens), Amsterdam (de mooiste), Brussel en Den Haag, het gesprek met mevrouw Schouten en Eric Wiebes, al onze fijne privé-gesprekken. Dag en nacht waren we online en hielden we vooral contact met de 4 J’s (Jaap, Jan, Jan en Jurie) en 2 C's (Cas en Cor). We waren een sterk team en vonden het prachtig als Job zijn speechen hield. Onbewust stoomde Job mij klaar voor mijn nieuwste uitdaging; dat besef ik nu pas.

EMK is ook zijn kindje. Een club die staat als een huis, en ondanks dat er wel eens wat speelt tussen de vissers onderling hebben we gelukkig nog steeds het vertrouwen van veel vissers. Dat vertrouwen zullen we niet beschamen, al lijkt het soms dat er niet veel gebeurt. Maar als ik die week thuis alle artikelen weer eens in een klapper stop, dan maakt mijn hart weer een sprongetje en denk ik vol trots: we zijn er en worden opgemerkt. Al veranderen we niet ineens een beleid, toch schaven we de publieke opinie bij van burgers en hebben deels hun harten gestolen. Ja, het is gewoon een lange en moeizame weg, maar uiteindelijk zal gezond verstand zegevieren.

Job, bedankt voor je onuitputtelijke inzet. Dag en nacht stond je er, duizenden kilometers maakte je op eigen kosten, niets was teveel. En daar ging het denk ik ook een beetje mis, want we zijn geen machines, ook al denken we dat soms wel. Onbewust vergde je teveel van jezelf.

Ja, de keuze die je hebt gemaakt is de juiste, namelijk die voor je gezin en je eigen bedrijf. Maar ik weet dat je ons altijd zal steunen. Ik denk gezien de mooie reacties dat veel vissers het met me eens zijn dat je een goede voorzitter was. Voorlopig draag ik het strijdvaandel.

Namens het gehele bestuur en ik denk alle leden van EMK: bedankt voor je inzet!

Dirk Kraak, BRA 7

(Foto: C. Hameeteman)